Als het kon, ze zouden haar klonen

Maggie heeft haar effect niet gemist. De populairste politica sprong fluks over de 20% in Vlaams-Brabant, op de ‘eigen kracht’ waarmee Open Vld in de campagne zo graag schermde. Jubel alom. “Ik had ze graag op mijn lijst gehad”, zei West-Vlaams partijgenoot Bart Tommelein. Mocht klonen straks mogelijk worden, Open Vld zou pleiten voor ‘ons Maggie’ als pilootproject.

Bron: Het Laatste Nieuws 

“Nee, ik kruip niet op dat podium, ik heb juist mijn voet verzwikt, ge moet eens zien hoe dik mijn enkel is!” Eén ding moet je Maggie De Block nageven: ze bezit de gave om zichzelf te blijven en zich in die hoedanigheid toch aan te passen aan eenieder die haar pad kruist. Op de 50 meter die ze gisteren door militanten moest stappen – toen de resultaten van de partij bekend waren – schakelde ze over van galante handdruk naar dikke kus, van fist bump naar high five, van vluchtige omhelzing naar innige omarming. Gwendolyn Rutten liep als voorzitster voorop, daar in de Melsensstraat 34 te Brussel, maar het was Maggie die omstuwd werd, gevraagd werd, gefotografeerd werd. Zoveel drukte, en zelf volledig in rust. Brede schouders in een koningsblauw ensemble, gsm op een veilig privéplekje verborgen, en niet snel omvergeduwd door fotografen. Geheimen zijn er niet. “Vanmiddag een zeebaars gegeten, met veel groentjes. En nu schnabbel ik links en rechts nog iets, of niets. Daarna trek ik naar mijn stamcafé. En dan slapen als een blok. Zo overleef ik dit.”

Op het partijbureau van Open Vld was géén zeebaars gegeten. ‘Goesting in friet met saus en vlees’, stond op het bonnetje dat overdag aan de militanten werd uitgedeeld, om gratis een frietje en een curryworst te gaan steken. Of hoe de ‘goesting’ zelfs na de campagne vooropstond. Voorzitster Gwendolyn Rutten was ermee opgestaan, met die goesting, had de blauwe lucht aanschouwd en daarin een voorteken gezien. Maar blauw kent veel schakeringen, en knalblauw kleurde de hemel alleen boven Vlaams-Brabant. Het Maggie-effect. Een begrip dat ze zelf niet gebruikt, de staatssecretaris, maar toch stilaan rijp is om in de ‘Van Dale’ te komen als term voor ‘stembussprongen van meer dan 10% die mee het resultaat van de partij bepalen’. Ruim 100.000 voorkeurstemmen, en toen was nog niet alles geteld. Gisteren kreeg het #maggieeffect zelfs zijn eigen hashtag op Twitter. Wie te snel las of typte, zag zelfs een ‘magie-effect’ staan. Een letter meer of minder: veel scheelt het in betekenis niet.

‘Good Vibrations’

In de laatste debatten bleek De Block nochtans broos als het over cijferkennis ging, maar Vlaanderen ziet dat door de vingers door haar kennis en kunde in eigen domein, en haar no-nonsense houding die ook gisteren weer in beeld kwam: de toppolitica die voor de camera’s rustig in haar hofje vertelde dat ze een wasje aan het draaien was, dat er een afwas in de kasten werd gezet, en dat ze nog naar de coiffeur ging. Zelfs toen de eerste resultaten binnenkwamen, leende ze zich niet tot al te veel frivoliteiten. “De wind zit goed in Vlaams-Brabant”, klonk het. Geen klopbewegingen op eigen borst, maar een eenvoudig “Ik ben blij.”

Blij waren ze ook op het partijbureau, waar – naast die curryworst – met een olijfje en een stukje paté de uren werden gedood, terwijl de tv-shows een verhaal brachten van ‘procentje erbij in Diksmuide, procentje eraf in Oostrozebeke, minder zetels Vlaams, meer federaal’. Dat had Open Vld ook vooraf als doel gesteld, die globale stabiliteit. Geen grote opdoffer dus, zelfs af en toe opgelucht ademhalen, maar het was ook weer niet in lijn met wat Rutten nog vlak na haar eigen stembusgang had gezegd,aangespoord door die hemelsblauwe lucht: “Groei en meer ambitie.” De negatieve trend van de voorbije jaren is doorbroken, maar een krachtige U-bocht is het niet. De ’toekomstbus’ kan nog niet volle gas vooruit. De pessimist zegt dan dat het beter kon, de optimist natuurlijk niet. Bij Open Vld bleek men even flexibel in interpretaties als andere partijen op zo’n dag. “Niet de beloften halen het deze keer, maar de resultaten”, reageerde Luk Van Biesen, terwijl Vincent Van Quickenborne meende: “We zitten in het kamp van de winnaars.” Niet Maggie. Die bekeek het resultaat het meest nuchter, zo bleek bij de speeches, die werden ingeleid op de tonen van ‘Good Vibrations’ van The Beach Boys: optimisme, weet u wel. “Onverhoopt goed”, zei Maggie. Maar gewonnen? Victorie? Joepie? Niks daarvan. Toen Gwendolyn Rutten, die overigens sportief Bart De Wever feliciteerde, uitriep: “We hebben het onmogelijke waargemaakt!”, zag je even een paar radertjes in het hoofd van Maggie draaien. Het onmogelijke? Waargemaakt? Allicht is dat haar doktersstatuut: de resultaten van een bloedproef of een röntgenfoto zijn nu eenmaal wat ze zijn, die moet je niet voor interpretatie vatbaar maken.

Gênant

In elk geval: het resultaat van Maggie behoeft weinig interpretatie. Gwendolyn Rutten feliciteerde weliswaar eerst Guy Vanhengel die van Open Vld de grootste Vlaamse partij in Brussel heeft gemaakt, maar meteen daarna was het aan Maggie. De keuze om de staatssecretaris uit te spelen als boegbeeld bleek de juiste, en dat klinkt vandaag evidenter dan het in het verleden moet geweest zijn. Dat doet duidelijk plezier, als zo’n strategie zo hard loont. “Maggie heeft ons vleugels gegeven.” (Gwendolyn Rutten) “Dit is een bewijs dat werken loont.” (Luk Van Biesen) “Fantastisch goed.” (Vincent Van Quickenborne). “Maggie De Block symboliseert wat Open VLD wil zijn: optimistisch, en iemand die de handen uit de mouwen steekt.” (Bart Somers) Mocht klonen morgen mogelijk worden, er zou bij de partij gepleit worden voor Maggie als pilootproject. Toen enkele mensen begonnen te beseffen dat het gênant werd, werd er ook wel op gewezen dat er nog andere mensen meedoen. ‘We hebben een Maggie De Block-effect, maar ook een Gwendolyn-effect en een Alexander De Croo-effect”, aldus Bart Tommelein. En ook Maggie deed haar best om de aandacht wat af te leiden: “Och, ik heb nu eenmaal een naam die gemakkelijk scandeert”, wuifde ze de piek in applaus en geroep – ‘Maggie! Maggie! MAGGIE!’- weg. Eén fan, met een pintje in de hand, en niet het eerste van de dag, moest zelfs zachtjes verwijderd worden. Dat beloofde voor het bezoek dat Maggie laat op de avond nog aan haar stamcafé in Merchtem plande. Niet uitblazen in een exquis restaurant bij een pousse-café, maar “bij de mensen die voor mij zijn gaan plakken en gaan bussen”. En vandaag zien wat de toekomst brengt, “want wij zijn niet aan zet”, benadrukte Maggie net als Gwendolyn voor de camera’s, ook al leken enkele partijgenoten en militanten daarvoor alle hoop op haarzelf te leggen. Sterke schouders moeten het zijn. Men is blij dat Maggie een vrouw is die op verkiezingsdagen rustig naar de slager gaat, omdat ondanks de politiek het leven gewoon doorgaat.

Gwendolyn Rutten ■