‘Ze gooien niet meer met schoenen’

De militanten in de Melsensstraat weifelden de hele middag tussen hoop en vrees, en namen op het einde van de dag genoegen met een status-quo. ‘Laat Maggie overal twee jaar minister zijn, en alle problemen zijn opgelost.’

Bron: De Standaard

Wij zijn een open partij, mevrouw, wat had u verwacht’, zegt Luc Van Biesen, 4de plaats voor de Kamer in Vlaams-Brabant, als het hoofdkwartier van OpenVLD al om 16u de deuren opent – twee uur vroeger dan de andere partijen. ‘Luc had dorst’, roept een van de eenzame zielen die al present zijn, maar het is traditie, zegt Van Biesen, glas in de hand: na de sluiting van de laatste bureaus meteen naar hier. ‘Een mens moet zijn verantwoordelijkheid nemen, ook als ’t minder zou zijn.’

Van dat scenario gaat hij voorlopig niet uit: ‘Vier jaar geleden durfden ze op de markt nog met hun schoen naar ons te gooien, nu is de sfeer anders.’ En toch: geen militant die zich op dit uur al durft uit te spreken. In een zaaltje hangen grote schermen waar de eerste peilingen worden getoond, maar het zijn enkelingen die zich er wagen. ‘Veel te vroeg, veel te vroeg’, mompelt een vrouw die, zichtbaar nerveus, weer naar buiten loopt. ‘We mógen nog niet kijken.’ De sfeer in het hoofdkwartier is er één tussen hoop en vrees, geen mens die weet waaraan zich te verwachten.

Bovendien: wat zou goed zijn voor Open VLD? Hopen velen op een status-quo, na de allesbehalve evidente regeringsdeelname op federaal niveau, dan willen anderen meer, véél meer. ‘Behoud mag nooit ons doel zijn’, zegt Maarten, 24, en stagiair bij de partij. Maar ook hij durft voorlopig niet te kijken. ”t Is een beetje als Kerstmis. Pakjes onder de kerstboom die je nog niet mag, of durft te openen.’

Kippenvel

Als de eerste resultaten voor Vlaams-Brabant binnenlopen, klinkt even iets als vreugde in de Melsensstraat. ‘Zaventem, meer dan 20 procent, kippenvel, jongens!’ De naam valt, ze zal in de loop van de avond nog ettelijke keren worden uitgesproken, met haast religieuze devotie: ‘Maggie’.

Je voelt het op straat, zegt Rita, militante in Anzegem. ‘De liberalen durven zich weer te tonen,. Vroeger werd gezegd:’t zijn de blauwe weer. Nu is er een… warmer gevoel.’

Warm wordt het intussen ook in het hoofdkwartier, waar het volk mondjesmaat binnendruppelt en Maggie, zo wordt snel duidelijk, een eenzame uitschieter blijkt. Voor de rest van Vlaanderen lijkt het resultaat veel bescheidener te gaan worden: status-quo, misschien een beetje winst, federaal; een lichte achteruitgang in het Vlaams Parlement. En al was die verwacht – het N-VA-effect moest zich op Vlaams niveau nog laten voelen – OpenVLD is in de oppositie te voorzichtig geweest, vindt Willy (53). ‘Goesting, dat is zo braaf. We hebben allemaal al eens goesting, toch? Maar wij zijn liberalen: alles draait om de markt, de economie, wij gaan ervoor. We hebben dat te weinig laten voelen.’

Enthousiasme

Tegen zeven uur ’s avonds is het een ander woord dat zich tot ‘woord van de dag’ mag kronen: standhouden.

‘Tim, wanneer doen wij dat?’, roept een militant als Bart De Wever in het N-VA-hoofdkwartier verschijnt. ‘Nog veel te weinig volk hier’, repliceert een ander – maar tegen kwart voor acht is het toch zover. De kopstukken doen hun intrede, en voor het eerst is iets van enthousiasme te voelen. ‘We hebben gedaan wat niemand voor mogelijk hield’, zegt ook Gwendolyn Nu is er een… warmer gevoel.’

Warm wordt het intussen ook in het hoofdkwartier, waar het volk mondjesmaat binnendruppelt en Maggie, zo wordt snel duidelijk, een eenzame uitschieter blijkt. Voor de rest van Vlaanderen lijkt het resultaat veel bescheidener te gaan worden: status-quo, misschien een beetje winst, federaal; een lichte achteruitgang in het Vlaams Parlement. En al was die verwacht – het N-VA-effect moest zich op Vlaams niveau nog laten voelen – OpenVLD is in de oppositie te voorzichtig geweest, vindt Willy (53). ‘Goesting, dat is zo braaf. We hebben allemaal al eens goesting, toch? Maar wij zijn liberalen: alles draait om de markt, de economie, wij gaan ervoor. We hebben dat te weinig laten voelen.’

Enthousiasme

Tegen zeven uur ’s avonds is het een ander woord dat zich tot ‘woord van de dag’ mag kronen: standhouden.

‘Tim, wanneer doen wij dat?’, roept een militant als Bart De Wever in het N-VA-hoofdkwartier verschijnt. ‘Nog veel te weinig volk hier’, repliceert een ander – maar tegen kwart voor acht is het toch zover. De kopstukken doen hun intrede, en voor het eerst is iets van enthousiasme te voelen. ‘We hebben gedaan wat niemand voor mogelijk hield’, zegt ook Gwendolyn Rutten. ‘Stand gehouden! En het in Vlaams-Brabant zelfs fantastisch gedaan, met dank aan Maggie.’

Maggie-Maggie-Maggie, roept de zaal, en zo breekt alsnog een, zeer bescheiden, feestje los. ‘Laat haar overal twee jaar minister zijn, en we hebben een nieuw België’, zegt Dirk De Vroey, zelf kandidaat voor het Vlaams Parlement. ‘Twee jaar Justitie, twee jaar Binnenlandse Zaken, twee jaar Volksgezondheid – en de problemen zijn voorbij.’ Annemie Turtelboom zal het graag horen.

Griet Plets ■