BLOG: Rosse mieren op een getekende buurtweg
Deze week besliste de gemeenteraad van Grimbergen met een even grote meerderheid voor als tegen dat een buurtweg open moest blijven, een buurtweg alleen bestaand op een oud plan uit de tijd van Napoleon en gebaseerd op een cartografisch werk van grootmeester Mercator. Niemand kent die buurtweg. De buurtweg bestaat niet meer, hij is ook niet meer te hertekenen aangezien er nu een afrit van de autostrade door loopt. Groen stemde tegen het standpunt van de meerderheid, gevolgd door nationalisten (NVA en Vlaams belang) en francofonen. Te gek voor woorden! Ik hoorde de Groene schepen uitleggen dat, met wat goede wil, de buurtweg opnieuw een oase van groen kan worden. Vandaag is de site waar de buurtweg op de kaart bestaat één grote, lelijke betonvlakte, met hier en daar afschuwelijke keien, dolomi en asfalt. Nergens een boom te zien, een mus of een merel te horen, laat staan een verdwaalde vlinder te bespeuren. Daarentegen zou er morgen een prachtige oase kunnen komen waar Sport en Vrije Tijd hand in hand gaan: de nieuwe voetbaltempel van Belgisch grootste trots, onze Rode Duivels. Een voetbalstadium met een sport educatief centrum zou een place to be worden voor sportminnend Vlaanderen.
Je hebt voor elk project voor- en tegenstanders. Iedereen heeft het recht zijn of haar mening te vertolken. Dat is nu eenmaal democratie. Maar hier ging de beslissing noch over de bouwvergunning, noch over het mobiliteitsattest, noch over een milieuvergunning voor het voetbalstadium. Neen, hier ging het om de schrapping van een niet bewandelbare buurtweg uit een godvergeten register. Daarenboven was dit punt op de gemeenteraad de expliciete vraag van de vrederechter en dus – in elke democratie waar de machten gescheiden zijn – een formaliteit. In het Vlaanderen van vandaag blijkbaar niet meer. Hier mag men moedwillig een logische schrapping dwarsbomen om een ander project tegen te houden. Dit is democratische waanzin. Het is ook onvergeeflijk dat de NVA-mandatarissen hier niet zijn tussengekomen. Stoute tongen beweren dat de aversie voor al wat Belgisch klinkt doorslaggevend zou zijn geweest. Maar die fictieve buurtweg is niet Belgisch, niet Vlaams, ze is gewoonweg NIETS.
Dit brengt ons naadloos bij vele andere grote projecten in onze Regio die worden gedwarsboomd om andere belangen te dienen, met als resultaat dat elke vorm van investering, elke groei en indirect ook de leefbaarheid gefnuikt worden.
Denken we hierbij aan de mogelijke uitbreiding van de nationale luchthaven Zaventem, de economische motor nummer 2 van het land. Goed voor dertigduizend en meer jobs. Hier laten de Gewesten de geluidsnormen verstrengen om elk luchtverkeer onmogelijk te maken. Vandaag verlaten maatschappijen onze luchthaven omwille van die onzekerheid. Er bestaat in dit land geen enkele rechtszekerheid meer voor de uitbaters van onze luchthaven.
Denken we ook aan het project Uplace. Vandaag een doodse, lege ruimte in Machelen. Als een feniks zou hier een mooi bouw-, leef- en shoppingproject verrijzen. Een nieuwe stad binnen een sterk verstedelijkt gebied. Ook hier tegenstand van on-betrokkenen: de gemeentebesturen van Leuven en Vilvoorde en de middenstandsorganisatie UNIZO. Geen argumenten ten gronde, neen, integendeel: onderwijl soortgelijke projecten voorstellen langs het kanaal van Vilvoorde. Het is alsof Trump de mosterd in Vilvoorde gaan halen is.
Maar ook buiten onze regio slaat de verstomming toe. Zo kon recentelijk een wereldspeler op het vlak van logistiek geen nieuwe loodsen bouwen omwille van het feit dat de braakliggende industriegrond nieuwe ‘bewoners’ had gekregen. Er waren broeinesten gevonden van rosse mieren. Nu is de laatste jaren de populatie van rosse mieren in ons land sterk afgenomen. En ja, elk dier heeft zijn nut in de levenscyclus van moeder Aarde. En het moet gezegd, een beet van een rosse mier is pijnlijker dan die van de gewone bruine mier, reden waarom ik er in mijn jeugdjaren naarstig naar op zoek ging, om ze stiekem los te laten onder de broekspijp van een vriend, en nadien hun nesten bestreed door er een koperen muntje met de beeltenis van een mijnwerker in te leggen, beter gekend als ‘nen halve frank’. Maar is het bestaan van een nest rosse mieren een voldoende reden om een bedrijf het recht te ontzeggen uit te breiden en hierdoor extra jobs te creëren?
Deze patstellingen leggen de zwakte bloot van onze besluitvorming. Versnippering wakkerde de participatie en de inspraak van de burgers niet aan, eerder de na-ijver en de schrik voor al wat nieuw is. Iedereen zoekt een reden om tegen iets te zijn. Voor iets zijn en samen vooruit gaan is niet meer cool.
Er dringt zich een nieuwe politieke klasse op, die Uplace, het Eurostadium, de uitbreiding van de luchthaven, Oosterweel en vele andere noodzakelijke projecten wel durft gunnen.