Er moet mij iets van het hart. De Kamer heeft enkele jaren geleden kamerbreed een wet aangenomen die het Planbureau de opdracht geeft om de verkiezingsprogramma’s van de politieke partijen na te rekenen. Zo kan de kiezer zich ten gronde informeren over de haalbaarheid en de financiële correctheid van de partijprogramma. Ikzelf stond mede aan de wieg van dit wetsvoorstel.
Zonder verlaging van het tarief van de vennootschapsbelasting zullen de vennootschappen vanaf 2017 fundamenteel meer belasting betalen dan vorige jaren. Het doel – om de circa 12 miljard opbrengsten uit de vennootschapsbelasting eerlijker te verdelen tussen grote ondernemingen en KMO’s – zal deze regering niet halen bij ongewijzigd beleid. Integendeel een significant groter deel zal opgehoest worden door KMO’s. Daarom dringt de algemene verlaging van het tarief en de invoering van een minimumbelasting voor multinationals zich op voor het aanslagjaar 2018.
De graaicultuur van enkele collega’s heeft opnieuw de partijen verkrampt tot alweer een rondje politieke vernieuwing in de Federale Kamer. Niet in de parlementen van Europa, niet in de parlementen van de deelstaten, niet in het super gewest Brussel. Alleen de Federale Parlementsleden zijn bezig met zichzelf.
Ik sta regelmatig scholieren te woord bij hun bezoek aan het Federaal Parlement. Ook deze week mocht ik een zeer goed voorbereide klas ontvangen van basisschool “De Schatkist” uit Asse. Het doet altijd plezier te zien dat de kinderen goed voorbereid zijn en het ook leuk vinden een bezoek te brengen aan het Parlement.
Vaak worden goed menende tussenkomsten door de Spaanse Inquisitoren onmiddellijk gebrandmerkt. Zo had Minister van Onderwijs deze week maar één duidelijke wens: dat de ouders meer begrip zouden tonen voor het leerplan en zich interactief zouden bezig houden met de educatie van hun kinderen. Hiervoor is de kennis van de taal essentieel.
Drie weken na elkaar wordt de Eerste Minister tijdens het vragenuurtje in De Kamer ondervraagd over de stand van zaken in het dossier Zaventem. Iedere week voedt de politiek zich met de actualiteit van die dag. Twee constanten: de Federale staatsstructuur blijkt niet in staat zichzelf te ordenen en de parlementsleden zijn slechts de spreekbuis van de kiezers, wonend op één neuslengte afstand.
Politiek is een hondenstiel. Dat is niet nieuw. Maar de laatste maanden wordt er toch op een bijzondere wijze aan de poten van onze zetels gezaagd. Het startte enkele jaren geleden met de beperking van de vergoeding, daarna de pensioenleeftijd, daarna de inperking van additionele kleine voordelen en nu heeft men het over de cumulregeling. ‘Men’ staat hier voor ‘God weet wie’, de moraalridder.
Deze week besliste de gemeenteraad van Grimbergen met een even grote meerderheid voor als tegen dat een buurtweg open moest blijven, een buurtweg alleen bestaand op een oud plan uit de tijd van Napoleon en gebaseerd op een cartografisch werk van grootmeester Mercator. Niemand kent die buurtweg. De buurtweg bestaat niet meer, hij is ook niet meer te hertekenen aangezien er nu een afrit van de autostrade door loopt. Groen stemde tegen het standpunt van de meerderheid, gevolgd door nationalisten (NVA en Vlaams belang) en francofonen. Te gek voor woorden! Ik hoorde de Groene schepen uitleggen dat, met wat goede wil, de buurtweg opnieuw een oase van groen kan worden. Vandaag is de site waar de buurtweg op de kaart bestaat één grote, lelijke betonvlakte, met hier en daar afschuwelijke keien, dolomi en asfalt. Nergens een boom te zien, een mus of een merel te horen, laat staan een verdwaalde vlinder te bespeuren. Daarentegen zou er morgen een prachtige oase kunnen komen waar Sport en Vrije Tijd hand in hand gaan: de nieuwe voetbaltempel van Belgisch grootste trots, onze Rode Duivels. Een voetbalstadium met een sport educatief centrum zou een place to be worden voor sportminnend Vlaanderen.
Verschillende noodzakelijke beslissingen laten op zich wachten omdat het nu niet het moment is en omdat de media ‘de zichzelf heilig verklaarde publieke opinie’ inroept. Dit is in vele gevallen contraproductief. De laatste week kregen we hiervan opnieuw het bewijs. Zelf trek ik er mij bijzonder weinig van aan. Het resultaat moet primeren. Punt uit.
De uitspraak van het Europees Hof over de weigering tot erkenning van het ARCO-coöperatief aandeel tot een gelijkwaardige en dus gewaarborgde spaarinleg, plaatst de politieke wereld voor haar verantwoordelijkheid. De regering Leterme, geruggensteund door een kamerbrede meerderheid, heeft destijds, ter gelegenheid van de financiële interventie bij de bankencrisis, het ARCO-coöperatief aandeel immers tot 100.000 euro gewaarborgd alsof het een gewoon spaarboekje betrof.